Kazimierz Granzow urodził się w 1832 r. w Warszawie, w rodzinie wyznania ewangelicko-augsburskiego, jako syn budowniczego, Fryderyka, oraz Amalii z domu Meszke (Moeschke). Uczył się najpierw w rodzinnym mieście, później zaś w Hamburgu, gdzie po paru latach uzyskał patent majstra murarskiego. Swój pobyt za granicą zakończył podróżą po kilku krajach Europy. Do Warszawy powrócił z zamiarem otwarcia własnego „interesu”. Nim jednak to nastąpiło, pracował nadzorując budowę m.in. kościoła Wszystkich Świętych, Szpitala Dzieciątka Jezus, budynków stacyjnych i warsztatów Kolei Terespolskiej i Nadwiślańskiej oraz wzbudzającego szczególne zainteresowanie warszawiaków pałacu bankiera, Leopolda Kronenberga.
Zdobywszy swoją fachowością i osiągnięciami szacunek członków cechu, wybrany został na starszego Zgromadzenia Cechu Murarzy m. Warszawy. Godność tę sprawował ponad dziesięć lat, do 1884 r. Cegielnie Granzowa dostarczały cegłę bezpośrednio na budowy, a szef firmy, przedsiębiorca i wytwórca budowlany w jednej osobie, sprawował nadzór nad niektórymi z nich. Z jego zakładów w Kawęczynie pochodziła cegła zwyczajna i maszynowa, ogniotrwała, licowana i zwykła, posadzki pirogranitowe, rury kamionkowe, klinkiery, dachówka karbowana i płaska.
Kazimierz Granzow miał udział w przygotowaniu pierwszego w języku polskim podręcznika murarstwa. Dwukrotnie żonaty, po raz pierwszy z Karoliną z Jaegerów (1838–1858), a po jej śmierci – z jej siostrą, Klementyną z Jaegerów (1843–1890), Kazimierz Granzow miał troje dzieci: dwóch synów – Stanisława i Władysława – oraz córkę Florę, późniejszą Briggs. Kafel, który widzimy na zdjęciu mógł pochodzić z Fabryki Briggsow, gdzie koneksje rodzinne z całą pewnością wpłynęły na wyposażenie fabryki.
Eksponat przekazał Pan Bogdan Kalinowski, który odnalazł kafel podczas rewitalizacji Parku Miejskiego w Markach w 2013 roku.
